Hondengriep?

Half december laat Angel ineens de Henne hondenbrokken staan. Deze brokken eet ze toch veel beter dan ze ooit met het Farmfood en Brouwers Food heeft gedaan. Eindelijk was ze weer een klein beetje bijgekomen na de voedselintolerantie meting, hoewel haar gewicht blijft steken rond de 29 à 30 kg. (terwijl ze ooit 33 kg heeft gewogen)
Nu is ze al geen grote eter, maar enfin, we kijken het even aan.
Donderdag, vrijdag.....onderweg naar De Paauw eet ze wel gretig van het hoge gras, om het er thuis netjes in de gang weer uit te gooien. Buikpijn? Een virus? Wat zal het zijn?
Niet eten is niet poepen, er komt immers niets binnen. Ook de hondenkoekjes als beloning worden uitgespugd.

Via de wandelmeute mail hoor ik dat er een virus is toegeslagen bij de Dracc’s clan. Cassy is begonnen en Djarré en Caro nemen het over. Hevige diarrhee en overgeven. Een buikgriepje zoals ook wij mensen wel eens hebben? Maar dan wel erg heftig! De jongens maken zich grote zorgen. En Angel, die eet nog steeds helemaal niets! Slimme dame toch?
Ook Boy is aan het overgeven geslagen, maar gelukkig blijft het wel daarbij.
Naar Frankrijk neem ik voldoende brokken mee, maar die blijven onaangeroerd. Inmiddels is er al een hele dikke week verstreken....Morphee, ook al een slechte eter, neemt dankbaar de etensbak van Angel in beslag. En de door ons gekookte rijst met Chapon, ook die wordt door Morphee geleegd. Angel heeft er alleen een paar stukjes Chapon uit gevist. De trek was groter dan......want buiten zie ik dat ook zij nu getroffen is door diarrhee.
We kijken het toch nog maar even aan.
Woensdag de 28ste weegt Ton haar en blijkt ze nog maar 26 kg te wegen. Tja, als je bijna 2 weken niet eet, dan ga je je reserve’s aanspreken. Donderdagmiddag, na de wandeling in De Paauw eet Angel gelukkig ineens de bak weer leeg.
Heerlijk, eindelijk eet ze weer. Is het leed geleden?
Ik heb extra versvoer gehaald en meng dat nu samen met de Henne brokken, zo gaat de bak schoon leeg. Weer even een tussenmaaltijd ’s middags is ook niet verkeerd. We zullen die dame eens proberen wat vet te mesten.

Gelukkig zijn de honden van Albert en Rene ook weer opgeknapt. Er heeft kennelijk toch wel een behoorlijk virus geheerst!

Klik op de titel voor de foto's

Kerstmis in Frankrijk 2005

Kerstmis, het is en blijft toch wel een familie feest!
Verleden jaar waren we met de jaarwisseling in Frankrijk, nu gaan we daar de kerst vieren.
Mijn moeder gaat ook mee en slaapt de nacht ervoor al op Chris zijn kamer. Christophe is samen met z’n vriendin en haar familie naar de Dordogne vertrokken. Hij komt de laatste dag van het jaar pas weer terug.


Volledig bepakt en bezakt vertrekken we naar La Croix. Bij de allereerste bocht wordt Angel bedolven door alle boodschappen en cadeau’s. Ze gaat meteen staan en weet zich geen raad.
Als Ton stopt om toch maar even snel orde op zaken te stellen staat Angel precies met haar dikke poot het kerstbrood te pletten, er echt middenin. Het zal er niet minder om smaken.
De reis verloopt verder voorspoedig.
Vlak bij huis, inmiddels in La Croix dus, moet Ton wat hard remmen en schiet de koffer van mama onder Angel door. Het is geen gezicht, maar Angel zit nu op de koffer. Dat laatste stukje gaat niet helemaal zoals het moet, die koffer blijft maar schuiven. Gelukkig zijn we er bijna.
Morphee staat Angel al op te wachten en heeft er even moeite mee dat er ineens zoveel mensen tegelijk binnenkomen. Maar het ijs is al snel gebroken.
En Angel? Die heeft katten geroken.......die zich boven verstopt hebben.
De poezen van Franck-Olivier zijn minder bang en komen wel af en toe beneden kijken.
Alles verloopt verder naar wens, Angel gaat zelfs (na enig aandringen) ’s nachts mee de keldertrap af. Zij slaapt bij ons in de kelder, hebben de katten even vrijspel.
Mimi slaapt met Angel in de ene kelderkamer en wij in de andere. De deur staat op een kier en Angel duwt die met haar gewicht helemaal open om af en toe een dikke lik te komen brengen. Als ik haar beveel weer naar d’r plaats te gaan, dan doet ze dat netjes.
En ’s morgens bij het opstaan? Het lijkt even moeilijk, maar uiteindelijk loopt Angel zomaar achter mij aan die open keldertrap op. (En dat voor een hond die geen trap heeft leren lopen!)

Elke dag lopen we een eind in het bos van Compiegne, heerlijk!
Ton helpt Bernard met het kappen van bomen in de tuin. Tot hij een zwieper van een tak in z’n oog krijgt. Even op de plaats rust!
De ochtend van ons vertrek gaan we natuurlijk nog een keertje het bos in. Het heeft gesneeuwd en is behoorlijk koud. Vlak voor de ingang van ’t bos glijdt Nicolien uit en valt boven op haar rechter heup en rechterarm, welke nog niet zo lang geleden een gecomliceerde breuk had. Jeetje wat een schrik, ik zie ons direct al in het ZH zitten. Mama denkt ook al:”Ik moet blijven”. Maar gelukkig valt het mee. Tijdens de wandeling doe ik de hele weg Reiki op haar arm en als ze diezelfde middag nog bij de fysio is ziet het er al veel beter uit.

We hebben weer een erg gezellige kerst doorgebracht en zijn allemaal vreselijk verwend door de kerstman!
Ondanks het dikke pak sneeuw wat we plaatselijk op de Peage krijgen, hebben we een vlotte terugreis.

Klik op de titel voor de foto’s.

Vlooien....... Vlooien????

Ja hoor, bijna hartje winter en we hebben een heuse vlooienplaag hier in huis.
Christophe, die eigenlijk altijd wel een poes in of op bed heeft, klaagt ineens over wat ‘pikjes’. Zijn dit vlooienpikken? Zijn die er dan in de winter?


Ton, onze graadmeter, merkt er nog helemaal niets van. Normaliter is hij diegene die bij de eerste tekenen al last krijgt, hij is zo ontzettend allergisch voor die krengen. Maar nee, geen reacties van Ton, dus... wie weet zijn het muggen of heeft Chris deze pikjes misschien bij iemand anders opgelopen? Hij is net een weekeind weg geweest met de jaarclub en daar was ook een paardenstal.
We hebben ooit een heuse vlooienplaag gehad op het moment dat we thuis kwamen na een maand vakantie. Was voor ons vertrek dus niet goed voorbereid en is ons daarna nooit meer overkomen. En dan nu, hartje winter? Kan me niet voorstellen....

Zaterdag zie ik toch ineens ook Angel zich nogal vaak krabben. Zou het dan toch? Die zwarte lange haren, daar zie je verdorie geen vlo in zitten. En er met die vlooienkam doorheen gaan is ook niet echt feest.
Zaterdagavond laat heb ik toch Sinjo maar even onder handen genomen: Allemachtig, hij heeft er wel 10, van heel klein tot goed volwassen. Ik heb nog een poeder staan, waarvan de houdbaarheid inmiddels is verstreken, maar dat kunnen die krengen toch niet lezen.
Overal poeder gestrooid en zowel Sinjo, Nala als Angel eens lekker bepoederd. Als een roze baby net uit bad. Angel was helemaal grijs en Sinjo heeft nog nooit zo hard gespind.

Zondag nogmaals met de vlooienkam erdoor, ook bij Nala, nou, we zijn er nog niet vanaf.
Het worden er al minder, maar toch.....

Dus vandaag de knip flink open getrokken en voor een heleboel geld weer een bus en ander vergif gehaald. Vanavond krijgt al onze levende have maar weer een shot Fipronil tussen de schouderbladen. Het huis is gesprayd en de bedden gewassen. Ik ben er maar druk mee!

Klik op de titel voor de poezen.

De traditionele kerstfoto’s

Elk jaar wordt er voor de kerstkaart een foto gemaakt.
Dit doen we al sinds Christophe is geboren, dus vanaf 1985.
En ieder jaar moeten de kinderen weer op de ‘kiek’.
Sommigen hebben de foto’s bewaard en vinden het toch wel leuk te zien hoe de kinderen “groter groeien”.
Vroeger schoot ik een heel rolletje vol en dat moest zeker op tijd gebeuren, want anders waren de foto’s niet op tijd klaar. Soms alleen de kinderen, maar meestal toch wel samen met de huisdieren. En één keer heel sportief, de kinderen in skikleding met mutsen en zonnebril op. Eigenlijk was dat bittere noodzaak: Mimi had namelijk net voordat we de foto’s zouden gaan maken een ‘snijer’ van een hockeybal boven haar oog gekregen, was in het ziekenhuis gehecht en wilde absoluut niet met een uitgezakte bloeduitstorting op de kerstfoto. Gelukkig bood de zonnebril soelaas.
Tegenwoordig gaat het allemaal wat makkelijker en sneller.

Sinds Angel er is, probeer ik ook een paar kerstfoto’s van haar te maken.
Lijdzaam ondergaat ze deze foto sessies.



Kijk maar mee hoe lief Angel zich gedraagd. En natuurlijk ook Nala en Sinjo samen in de armen van Chris en Mimi.